Na początku krzyczy i płacze...i robi minki, w których doszukujesz się uśmiechu.
Z upływem czasu zaczyna gaworzyć...niedługo potem, wypowiada pierwsze, zrozumiałe dla wszystkich słowa.
A potem...zaczyna zadawać pytania...
- mamo, dlaczego niebo jest niebieskie?
- mamo, dlaczego słońce się chowa?
- mamo, dlaczego księżyc jest jak rogalik?
- mamo, dlaczego jesteś smutna?
- mamo, dlaczego.....
Pierwsze pytania wprawiają Cię w popłoch...jednak dość szybko zaczynasz "łapać", że nie musisz znać się na wszystkim, by zaspokoić ciekawość dziecka.
Dziecko rośnie, a wraz z nim - ciekawość i przekonanie, że jesteś najmądrzejsza na świecie, a Twoje odpowiedzi dadzą gwarancję, że życie jest piękne, proste, zrozumiałe i bezpieczne!
Pytań jest coraz więcej, odpowiedzi stają się trudniejsze...
- mamo, dlaczego nie mamy komputera?
- mamo, dlaczego ciągle jemy zupy, a nie kotlety?
- mamo, dlaczego nie mogę jechać na wycieczkę?
- mamo, dlaczego ciągle płaczesz?
Czasami, zamiast odpowiedzi, mówisz - odrobiła/e/ś lekcje?...albo - nie teraz kochanie, porozmawiamy później, teraz jestem zajęta!
Dziecko jest dociekliwe, nie daje za wygraną, zaczyna pytać innych...tatę, dziadka, babcię, nauczycieli, kolegów...
Czas płynie....już nie ma pytań...są spojrzenia...czujesz się nieswojo, bo w oczach dziecka dostrzegasz współczucie, graniczące z politowaniem...
Zaczynasz zdawać sobie sprawę, że role się odwróciły, teraz to Ty zaczynasz zadawać pytania...
